Памятные места и знаки

Олонец

Это стихотворение, написанное в 1923 году, поэт Ялмари Виртанен посвятил Олонцу:

Aunus

Kilo ruudulla hiiluu ja kiiltää
alas painuvan auringon,
joen välkkyvä, mutkaisa nauha
kuvapitsejä täynnään on.

Tuoss” yhtyvät Mägrä ja Aunus,
kaks saarta on viittana vuon.
Nään venheen ja ongen ja miehen,
taa saaren kun katseeni luon.

Jo on aurinko aikoja tiessään.
Värit varjojen vaihtuvat vaan.
Näes, kohta kun sammuvi päivä,
kuu kylvävi hopeoitaan.

Ens” vuoroa vahdissa valvon,
säde kuun käy pistimellein.
Teräksellä se leikkii hetken...
Alun siitä saa aatoksein:

Kovat nähnyt on myös tämä Aunus,
tori, tornit tietävät tään.
Enin sentään sen lahtarit tainneet
Ovat tuntea seljässään.

 Олонец

Тихий вечер погожего лета
полыхает закатом в окне.
Две реки, как расшитые ленты,
будят теплые чувства во мне.

То Мегрега, а это Олонка
повстречались за островом, где
на приколе застыла лодчонка,
поплавок как мазок на воде.

И тенями сменяются краски,
И лиловый оттенок воды,
Месяц выплывет, словно из сказки,
Серебрясь, как пластинка слюды.

Я сегодня впервые в дозоре.
Луч блеснул на трехгранном штыке,
Словно вычитал вдруг в моем взоре
Все, что там, в боевом далеке.

Ты хлебнул, Олонец, из той чаши
Грозных лет, что досталась и мне.
Но, наверно, у недругов наших
И сейчас страшный зуд на спине.

Перевод с финского Р.Такала